Szukaj w Oknotest.pl

reklama

Niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową

Październik 2009

Ustawa z dnia 27 lipca 2002 r o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2002 r, Nr 141, poz. 1176) wprowadziła do systemu prawnego pojęcie niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową.

Art. 4 ustawy stanowi:

  • Sprzedawca odpowiada wobec kupującego, jeżeli towar konsumpcyjny w chwili jego wydania jest niezgodny z umową; w przypadku stwierdzenia niezgodności przed upływem sześciu miesięcy od wydania towaru domniemywa się, że istniała ona w chwili wydania.
  • W przypadku indywidualnego uzgadniania właściwości towaru konsumpcyjnego domniemywa się, że jest on zgodny z umową, jeżeli odpowiada podanemu przez sprzedawcę opisowi lub ma cechy okazanej kupującemu próbki albo wzoru, a także, gdy nadaje się do celu określonego przez kupującego przy zawarciu umowy, chyba, że sprzedawca zgłosił zastrzeżenia, co do takiego przeznaczenia towaru.
  • W przypadkach nieobjętych ust. 2 domniemywa się, że towar konsumpcyjny jest zgodny z umową, jeżeli nadaje się do celu, do jakiego tego rodzaju towar jest zwykle używany, oraz gdy jego właściwości odpowiadają właściwościom cechującym towar tego rodzaju. Takie samo domniemanie przyjmuje się, gdy towar odpowiada oczekiwaniom dotyczącym towaru tego rodzaju, opartym na składanych publicznie zapewnieniach sprzedawcy, producenta lub jego przedstawiciela; w szczególności uwzględnia się zapewnienia, wyrażone w oznakowaniu towaru lub reklamie, odnoszące się do właściwości towaru, w tym także terminu, w jakim towar ma je zachować.
  • Na równi z zapewnieniem producenta traktuje się zapewnienie osoby, która wprowadza towar konsumpcyjny do obrotu krajowego w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, oraz osoby, która podaje się za producenta przez umieszczenie na towarze swojej nazwy, znaku towarowego lub innego oznaczenia odróżniającego.
reklama

Zgodnie z przepisami ustawy sprzedawca odpowiada wobec kupującego, jeżeli wystąpią łącznie dwie przesłanki:

  • Towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową,
  • Niezgodność ta istniała w chwili wydania towaru.

Towar należy uznać za niezgodny z umową, gdy nie posiada właściwości w niej określonych, nawet jeżeli brak zgodności nie ma znaczenia dla wartości czy użyteczności towaru.

Niezgodność z umową jest innym pojęciem niż wada towaru.

W zakres tego pojęcia będą wchodzić braki ilościowe, które w myśl przepisów o rękojmi nie mogą być uznane za wadę.

reklama

Natomiast nie stanowi niezgodności z umową wada, która została w umowie przewidziana lub która jest zwykłą właściwością danego towaru. Należy przyjąć, że odpowiedni opis i odpowiednie oznaczenie dołączone do towaru mogą zwolnić sprzedawcę od odpowiedzialności.

Ustawa wprowadza domniemania, które mają ułatwić ustalenie, czy towar jest zgodny z umową.

Jeżeli jednak umowa jest na tyle konkretna, że łatwo stwierdzić, że towar jest z nią niezgodny, to nie ma potrzeby stosowania domniemań.

Nie wszystkie sytuacje i umowy są jednak oczywiste.

Domniemania z art. 4 ust. 2, 3 i 4 stosuje się do ustalenia czy towar jest zgodny z umową w chwili składania reklamacji. Natomiast art. 4 ust.1 stosuje się, aby ustalić, czy stwierdzona już niezgodność istniała w chwili wydania rzeczy.

Art. 4 pozwala przyjąć, że stan faktyczny jest zgodny z domniemanym, jednak strona, która się z tym nie zgadza może wykazać, że w rzeczywistości jest inaczej.

reklama

Ustawodawca wprowadza trzy domniemania, że towar był zgodny z umową. Stosuje się je w zależności od tego, czy właściwości towaru lub usługi były uzgadniane indywidualnie.

DOMNIEMANIE 1 (art. 4 ust. 2).

W przypadku indywidualnego uzgodnienia właściwości towaru - nie chodzi tylko o rzeczy oznaczone, co do tożsamości albo wykonywane na zamówienie, ale o każdy przypadek sprzedaży, kiedy konsument określił sprzedawcy swoje wymagania, co do nabywanego towaru, a w szczególności cel, jakiemu nabywany towar ma służyć domniemywa się, że jest on zgodny z umową, jeżeli wystąpią łącznie dwie przesłanki:

  • Towar odpowiada podanemu przez sprzedawcę opisowi lub ma cechy okazanej kupującemu próbki albo wzoru.

Dostarczenie próbki lub wzoru należy traktować jako zobowiązanie sprzedawcy do dostarczenia towarów posiadających identyczne cechy, jak zaprezentowane kupującemu.

Próbka odpowiada całemu towarowi, przekazuje się ją, gdy istotne są cechy fizyko-chemiczne; Wzorzec może odnosić się tylko do niektórych cech towaru, np. koloru, jest źródłem informacji o wyglądzie, właściwościach, formie wykonania, działaniu, funkcjonalności, estetyce).

  • Towar nadaje się do celu określonego przez kupującego przy zawarciu umowy, chyba, że sprzedawca zgłosił zastrzeżenia, co do takiego przeznaczenia towaru.

DOMNIEMANIE 2 (art. 4 ust. 3).

W pozostałych przypadkach, – kiedy właściwości towaru nie były indywidualnie uzgadniane domniemywa się, że towar był zgodny z umową, jeżeli:

1. Wystąpią łącznie dwie przesłanki:

  • Towar nadaje się do celu, do jakiego tego rodzaju towar jest zwykle używany

Towary są niezdatne do zwykłego użytku, gdy brak stosownych cech lub wady utrudniają ich użycie albo przynoszą niedostateczne wyniki lub sprawiają większe niż normalne koszty.

Niezdatność występuje także wtedy, gdy określone cechy albo ich brak nie wpływa na korzystanie z rzeczy, ale zmniejsza wyraźnie ich wartość i użytek handlowy.

  • Właściwości owaru odpowiadają właściwościom cechującym towar tego rodzaju.

lub

2. Jeżeli towar odpowiada oczekiwaniom dotyczącym towaru tego rodzaju, opartych na składanych publicznie zapewnieniach sprzedawcy, producenta lub jego przedstawiciela.

Wykazanie, że stan faktyczny jest inny, niż zakłada to domniemanie można przeprowadzić na dwa sposoby:

  • obalić wniosek domniemania, wykazując, że w rzeczywistości było inaczej;
  • skutecznie zakwestionować samą przesłankę domniemania, wykazując na przykład, że właściwości towaru zostały uzgodnione indywidualnie.

Nie spowoduje to jednak, że nie znajdzie zastosowania żadne z domniemań wymienionych w art. 4 ust. 2 i 3 ustawy, a tylko spowoduje zmianę domniemania.

DOMNIEMANIE 3 (art. 4 ust. 1)

Dla zaistnienia podstawy odpowiedzialności sprzedawcy konieczne jest, aby stwierdzona niezgodność z umową występowała już w chwili wydania rzeczy lub wykonania usługi.

W przypadku zaistnienia obu wymienionych przesłanek, tj.: Towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, oraz niezgodność ta istniała w chwili wydania towaru, sprzedawca ponosi odpowiedzialność przewidzianą w ustawie.

Jeżeli stan faktyczny nie jest jednoznaczny, stosuje się kolejne domniemanie z art. 4 ust. 1 – przyjmuje się, że niezgodność towaru z umową istniała w chwili jego wydania, jeżeli niezgodność ta została stwierdzona przed upływem sześciu miesięcy od wydania towaru.

Jeżeli niezgodność ujawniła się po sześciu miesiącach, konsument powinien wykazać, że niezgodność taka istniała w chwili wydania rzeczy na zasadzie art. 6 k.c. stanowiącego:

„Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne”

Dla wszystkich nabywców i sprzedawców istotne jest także, że nie w każdym wypadku sprzedawca będzie ponosił odpowiedzialność za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową.

Zgodnie z art. 7 Ustawy z dnia 27 lipca 2002 r o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. 2002 r, Nr 141, poz. 1176) sprzedawca nie ponosi odpowiedzialności za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową, gdy kupujący:

  • Wiedział o tej niezgodności
  • Oceniając rozsądnie, powinien był wiedzieć o niezgodności.

OKNOTEST.PL

Oknotest.pl 2009-10-19 00:00:00 aktualizacja: 2021-03-05 14:19:50


Komentarze

Bądź pierwszy i dodaj swój komentarz!

dodaj komentarz
Zobacz także...

Okna producenci opinie

OKNOTEST.PL © 2007 - 2024